-Άρ’ είχεν και παρ’ είχεν.

‘Εναν παιδίν κοιλόρφανον, πάντα ετέρνεν, η χέρα ημάνα θε έκλαιεν τόν κύρ’ν άθε κι’ εμοιρολόγανεν. Εκείνο το μαύρον κύρ’ ‘κι εγνώρτσεν, αρώτανεν πάντα την μάναν άθε: - Μάνα, ο κύρ’ ίμ’ όμμάτα πά είχεν; - Ναι, γουρπάν τς! είχεν αγγελικά ομμάτα. - Μάνα, μυτίν πα είχεν; - Ναι, ρίζα μ’, έμορφον και χιλέμορφον μυτίν. - Μάνα, χέρα πα είχεν ο κύρ’ ιμ; - Ναι, πουλόπο μ’, είχεν χρυσά χέρα. - Μάνα, λιλίν πά είχεν; Η μάνα άλλο ‘κι εταγιάντσεν... Εμοιρολόεσεν και είπεν: -Άρ’ είχεν και παρ’ είχεν.